مگر نه این که وقتی پارک می‌روی، با همه‌‌‌‌ی شادی‌ها و کیف‌های جالب که در آن جا می‌گذرانی، بعد از چند ساعت به خانه برمی‌گردی و کل روز و شبت را که در آن جا نمی‌مانی؛ ولی نمی‌دانم چرا دائم مثل چسب دوقلو به من چسبیده‌ای. حتی رژیم مصرف موبایلی هم نمی‌گیری تا روزی یکی دو ساعت برای تفریح و کار به دنیای رنگارنگ چشم‌هایم سر بزنی و بروی، تا شاید دل تنگت شوم نه مثل الان، سیر از دیدنت.

می پرسی چرا سیر شده‌ام. دلیل‌هایش را با چشم‌هایِ انصافت ببین:

1. بس که صبح تا شب از دریچه‌‌‌‌ی چشمانم در دنیای مجازی چرخ می‌خوری، اسم و فامیل خانواده‌ات را از یاد برده‌ای و غرغرهای مادر و پدر دل تنگِ خنده‌هایت پشت سر من است. کاش می‌توانستم خاموش شوم و دیگر روشن نشوم و تو کنار مادرت گل بگویی و گل بشنوی و من غر نشنوم.

2. بس که وقت و بی‌وقت بازی‌های خشن‌تر و دیوانه‌تر از هم را از مغز من بیرون می‌آوری و به جای درس‌گردی و حل مسئله‌های درسی، بازی‌گردی و مسئله‌های دراکولایی بازی‌ها را حل می‌کنی، نمره‌هایت دارند به منفی بی‌نهایت می‌رسند؛ ولی تو عین خیالت نیست، درحالی‌که همه‌‌‌‌ی برنامه‌های من دارند دق می‌کنند.

3. شبکه‌گردی می‌کنی و با همه‌‌‌‌ی کاربران مجازی از هر سنی حرف می‌زنی و لایک شان می‌کنی طوری که انگار همه دوست صمیمی‌ات هستند، اگر بخواهم از آسیب‌های پست‌هایی که به سن و سالت نمی‌خورد بگویم باید موبایل‎نامه بنویسم. فقط این را می‌گویم: بچه‎جان! بدان: دیدن هر پست نه رواست که هر ‌خواندنی وقت و جایی دارد و هر لایکی، پیجی! پس  نگاهت را روانه پیج‌های دوستان خوب و آشناهای هم‌سن و سال و مورد تأیید خانواده‌ات کن نه هرکس.

4. بس که عکس‌های خوشی‌های عجیب و غریب دیگران را می بینی، حسرت می‌خوری و افسرده شده‌ای. اصلاً حواست نیست اگر کمی از من فاصله بگیری، شادی‌های واقعی و موفقیت‌هایی کنار درس‌ها و خانواده‌ات پیدا می‌کنی که دل چسب‌تر از همه‌‌‌‌ی عکس‌هاست!

5. فکر خواب و بیداری‌ات این شده که موبایلت دور از خودت نباشد و برای همین اضطراب و نگرانی در سر و کولت معلق می‌زند. حتی بیش تر از دماغت از موبایلت مراقبت می کنی تا نشکند و روزی هزار بار چک می کنی تا یک وقت کسی در خانواده گرام‌ها و بوک‌ها و...برایت پیام نگذاشته باشد.

6. نه فقط خانواده‌گریز که اجتماع‌گریز هم شده‌ای و فقط رو به من آورده‌ای و همه ی اجتماعات مرا مقصر می‌دانند. من از تربیون همین صفحه اعلام می‌کنم:

آهای دنیا! نه من، نه هیچ یک از هم‌جنس‌هایم دیگر طاقت تحمل این بدمصرفان را نداریم ما خودمان از دست شان فراری هستیم تو رو خدا ما را نجات دهید تا راهی تعمیرستان نشده‌ایم.

***

درددلی با دیگر موبایل‌ها:

آهای موبایل‌ها! این بدمصرفان نوموفوبیا را به اختلال‌های روان خودشان اضافه کرده‌اند و ما را مقصر می‌دانند؛ شما هم بیاید آدموفوبیایی را به دردهای ما اضافه کنید تا همه بدانند ما چقدر از دست این بدمصرفان دیوانه شده‌ایم؛ چون خیلی‌ها هنوز رژیم مصرف موبایلی نگرفته‌اند.

منبع: مجله باران